Wiosna! To słowo, które porusza każdego człowieka, każde serce, choćbyś miał sto lat.

Teraz, kiedy jesteśmy babciami, dziadkami, na świat i wiosnę patrzymy dojrzalej, z podziwem. Jaki ten świat jest piękny i mądry! Mamy czas by o tym myśleć. I My, Związkowcy, jesteśmy dla siebie bardziej mili, bardziej wyrozumiali. I niech tak będzie każdej wiosny. Niech nam przyświeca wena twórcza, bo na wiosnę wszystko tak łatwo przychodzi, i śpiew, i muzyka, i wierszyki, i malowanie, i kochanie. A na dowód, że tak jest, to mój wierszyk. Niebawem zakwitną mlecze, upiększą naszą dzielnicę. Kocham te żółte dywany, ścielące się na każdym skwerku, parku i łąkach.

W parku skwery w mleczach toną

Wiosnę czynią rozkwieconą.

W twoje oczy patrzę z bliska,

A w nich miłość wielka tryska.

I dostrzegam włosy siwe,

Niby włosy w złotej niwie.

 Wąsy też już Ci siwieją,

Lecz miłością wciąż pałają.

Serce moje w piersi drżeniem

Rozkochało się płomieniem,

Bo te mlecze szczęście niosą,

A ja kocham Ciebie wiosną.

     Tu na Bródnie szczęścia tyle.

     Kwitną mlecze, w nich motyle,

     Więc kochajmy się wzajemnie,

     Bo na wiosnę to potrzebne.

W naszych sercach niech zostaną

Te widoki takie wdzięczne,

Bo niebawem człowiek zniszczy,

To co dzisiaj takiej piękne.

Halina Trybenek